PEDAGOG SZKOLNY
Bezpieczeństwo dzieci podczas wakacji
Lato to czas zabawy i upragnionych atrakcji, na które dzieci czekają cały rok. Dla rodziców to jednak wyzwanie, by nie tylko sprawić im radość, lecz przede wszystkim zapewnić bezpieczny wypoczynek.Warto porozmawiać z dziećmi, by zwócić ich uwagę na zagrożenia podczas wypoczynku, aby po powrocie do szkoły miały tylko dobre wspomnienia. Dzieci powinny przyswoić sobie kilka podstawowych zasad, które pozwolą im spędzić lato bezpiecznie oraz poradzić sobie w trakcie zaistnienia nieprzewidzianych sytuacji.
Oto najważniejsze zasady, którymi dzieci powinny kierować, aby bezpiecznie spędzić wakacje:
· Zawsze informuj rodziców, gdzie i z kim przebywasz. Przekaż im także, o której godzinie zamierzasz wrócić.
· Noś ze sobą numer telefonu do rodziców.
· Pamiętaj o zasadach bezpiecznego przechodzenia przez jezdnię – przechodź na pasach dla pieszych i na zielonym świetle.
· Do zabawy wybieraj zawsze miejsca oddalone od jezdni.
· Zawsze zapinaj pasy w samochodzie.
· Nie rozmawiaj z obcymi.
· Poinformuj rodziców, gdyby ktoś Cię zaczepiał.
· Nie oddalaj się z nieznajomymi, nie wsiadaj z nimi do samochodu.
· Nie bierz słodyczy ani innych prezentów od obcych.
· Pamiętaj o numerach alarmowych. W razie potrzeby dzwoń i wezwij pomoc.
· Kąp się tylko w miejscach do tego przeznaczonych, na strzeżonych i bezpiecznych kąpieliskach.
· Nie wchodź do wody bez opieki osoby dorosłej.
· Nie pływaj w czasie burzy, mgły, gdy wieje porywisty wiatr.
· Pamiętaj o ochronie przed słońcem. W czasie upałów pij dużo wody i zawsze noś nakrycie głowy. Przed wyjściem na zewnątrz posmaruj się kremem z filtrem.
· Zadbaj o właściwy ubiór – strój z elementami odblaskowymi, kask ochronny podczas jazdy na rowerze czy odpowiednie buty w czasie wycieczki w góry.
· W górach nie wyruszaj w trasę, jeśli widzisz, że nadchodzi burza.
· Szukaj bezpiecznego schronienia podczas burzy.
· Podczas górskich wycieczek nie schodź ze szlaku.
· Nie oddalaj się bez pytania od rodziców – w nowych miejscach łatwo się zgubić.
· Po każdym wyjściu z miejsc zalesionych dokładnie sprawdź skórę na obecność kleszczy.
· Uważaj na rośliny, na których się nie znasz. Niektóre jagody, liście czy grzyby są trujące.
· Podczas spacerów po lesie stosuj preparaty odpędzające owady
i kleszcze.
· Nie rozpalaj ogniska w lesie.
· Nie baw się z obcymi zwierzętami. Nawet przyjaźnie wyglądający pies czy kot może Cię ugryźć, gdy spróbujesz go pogłaskać.
· Bądź rozsądny i zachowaj umiar we wszystkim, co robisz.
POSTAWY RODZICIELSKIE A WYCHOWANIE DZIECI
Podstawowy i największy wpływ na kształtowanie osobowości dziecka ma rodzina. Środowisko to powinno być trwałe i nierozerwalne.
Postawy rodzicielskie mają różny wpływ na dzieci. Wyróżniamy postawy prawidłowe – „zdrowe” oraz negatywne – „chorobotwórcze”. Pierwsze postawy mają pozytywny wpływ na psychospołeczny rozwój dziecka, jednak te drugie wpływają ujemnie
Właściwe postawy rodzicielskie
Akceptacja - rodzie lubią przebywać w towarzystwie dziecka, chętnie okazują mu swoje uczucia, często go również chwalą, ale zarazem dostrzegają negatywne zachowania dziecka i mówią mu o tym, nie krytykują jednak całej jego osoby, a jedynie to konkretne zachowanie. Akceptacja to kochanie dziecka niezależnie od jego możliwości, usposobienia, osobowości, trudności. Rodzice starają się zaspokoić potrzeby dziecka, dają mu poczucie bezpieczeństwa, uznania i kochają je za to, że jest.
Uznanie praw dziecka w rodzinie jako równych – rodzice aktywność dziecka traktują jako coś naturalnego, nie próbują narzucać mu własnego zdania, ani zbytnio w nią ingerować, przede wszystkim oczekują, że dziecko będzie brać odpowiedzialność za swoje czyny. Opiekunowie nie stosują kar
i wymuszeń, ale tłumaczą dziecku, wyjaśniają mu co jest dobre i pożądane,
w takiej atmosferze rodzinnej dziecko ma zapewniony odpowiedni zakres swobody i indywidualności.
Współdziałanie z dzieckiem - rodzice interesują się pociechami i angażują ich zajęcia, ale także starają się angażować je w sprawy rodziny, mają przy tym na względzie jego możliwości rozwojowe. Opiekunowie są gotowi pomóc, wyjaśnić dziecku, ale także uczą je samodzielności w działaniu;
Rozumna swoboda - wraz z rozwojem dziecka rodzice dają mu odpowiedni do jego wieku zakres swobody, jednocześnie utrzymują autorytet oraz kierują dzieckiem,
Niewłaściwe postawy rodzicielskie
Postawa nadmiernie wymagająca – w tym przypadku rodzice są nadmiernie skoncentrowani na dziecku i dominujący, posiadają idealny obraz dziecko i próbują je do niego naginać, nie biorąc pod uwagę jego rzeczywistych możliwości, potrzeb i zainteresowań, przez co jest ono poddawane silnej presji. Rodzice pragną mieć idealne dziecko. Wychowanek w tym przypadku traktowany jest z pozycji autorytetu bez jakichkolwiek praw;
Postawa unikająca - rodziców reprezentujących tą postawę cechuje przede wszystkim nadmierny dystans uczuciowy, wręcz obojętność uczuciowa, uległość i bierność, a sam kontakt z dzieckiem nie sprawia im przyjemności. Zdarza się, żeczęsto zaniedbują nawet podstawowe - biologiczne potrzeby, kontakt z dzieckiem jest pozornie dobry i maskowany poprzez obdarowywanie dziecka wieloma prezentami.
Postawa nadmiernie chroniąca - tacyrodzice są nadmiernie skoncentrowani na dziecku i dominujący, posiadają idealny obraz dziecka
i próbują je do niego naginać, niestety nie biorąc pod uwagę rzeczywistych możliwości dziecka, jego potrzeb i zainteresowań. Rodzice w każdej sytuacji życiowej w której znajdują się dzieci starają się je kontrolować i uchornić,
w ten sposób paraliżują oni wszelką samodzielną działalność dziecka,
Postawa odtrącająca - postawę tę wyznacza bardzo duży dystans uczuciowy i dominacja rodziców, dziecko natomiast jest postrzegane przez rodziców jako ciężar, przeszkoda uniemożliwiająca im realizację planów życiowych. Rodzice są niechętni, czasami nawet wrodzy względem własnego dziecka, żywią wobec niego uczucie rozczarowania i zawodu. Często rodzice stosują surowe kary zastraszenia, nakazy, zakazy wobec dziecka.
PRAWIDŁOWA DIETA DZIECKA A WYNIKI W NAUCE.
W prawidłowym rozwoju pracy mózgu bierze udział zarówno aktywność fizyczna jak również wiele składników odżywczych zawartych w naszej diecie. Odpowiednie odżywianie dzieci może więc mieć zbawienny wpływ na wyniki w nauce.
Paliwo dla naszego mózgu
Glukoza
Glukoza jest niezbędna do pracy naszego mózgu, ponieważ swobodnie przechodzi przez barierę krew-mózg i dostarcza energii potrzebnej do wszystkich jego funkcji: myślenia, zapamiętywania, rozwiązywania problemów.
Dobrym źródłem glukozy są węglowodany złożone zawarte w produktach zbożowych (chleb, ryż, kasze, makarony, płatki) oraz w warzywach. Glukoza występuje również w węglowodanach (cukrach) prostych, które występują w takich produktach, jak: słodycze, miód, dżem, owoce, soki owocowe.
W diecie naszego dziecka najbardziej polecane jest jednak jedzenie węglowodanów złożonych, ponieważ wchłaniają się wolno z przewodu pokarmowego i przez kilka godzin będą dostarczać glukozy niezbędnej do pracy mózgu.
Pamiętać należy, że jedzenie cukrów prostych sprzyja także rozwojowi otyłości. Natomiast obniżenie poziom glukozy we krwi powoduje niepokój, pojawiają się zaburzenia koncentracji, nerwowość, zaburzenia snu.
Żelazo
Główną funkcją żelaza jest transport tlenu do wszystkich komórek organizmu. Natomiast niedobór tego pierwiastka powoduje anemię, której skutkiem jest niedotlenienie organizmu, a to z kolei powoduje obniżenie zdolności koncentracji i sprawności umysłowej, zaburzenia pamięci. Należy pamiętać, że u dzieci niedokrwistość z niedoboru żelaza powoduje gorszy rozwój psychomotoryczny oraz upośledzenie zdolności poznawczych.
Witaminy z grupy B
Witaminy z grupy B (zwłaszcza B6, B12 i foliany), przyczyniają się do optymalnego działania centralnego układu nerwowego, ponieważ pełnią funkcje pomocnicze przy wytwarzaniu neuroprzekaźników. Ponadto foliany są niezbędne do rozwoju mózgu, przez wpływ na syntezę nukleotydów
i transkrypcję DNA. Niedobór witaminy B12 może też powodować degenerację włókien nerwowych i nieodwracalne uszkodzenia mózgu.
Kwasy tłuszczowe
Kwasy tłuszczowe biorą znaczący udział w rozwoju centralnego układu nerwowego oraz mają wpływ na prawidłową pracę mózgu. Szczególne zapotrzebowanie na kwasy tłuszczowe, występuje w okresie wczesnego dzieciństwa, natomiast wyjątkową rolę przypisuje się kwasowi DHA, który
w dużych ilościach odkłada się w rozwijającym się ośrodkowym układzie nerwowym.
Jod
Niedobory jodu prowadzą do rozwoju niedoczynności tarczycy. Natomiast zaawansowana niedoczynność tarczycy prowadzić może do ospałości, spowolnienia umysłowego, obniżenia wydolności intelektualnej.
Woda
Odpowiednie nawodnienie organizmu ma kluczowe znaczenie dla funkcjonowania organizmu naszych dzieci. Dlatego należy pamiętać
o stałym uzupełnianiu płynów, zanim pojawi się uczucie pragnienia. Wyniki badań wskazują, że odwodnienie powyżej 2% masy ciała może zmniejszać zdolności umysłowe i poznawcze.
Ruch a praca naszego mózgu.
Ruch zapewnia bardzo duże korzyści psychologiczne,
fizyczne i społeczne.
Wpływa pozytywnie na układ odpornościowy i zapobiega niektórym chorobom, poprawia zarówno nastrój jak i samoocenę
i wygląd zewnętrzny.
Sport wpływa przede wszystkim na modulowanie wydzielania neuroprzekaźników, komórek chemicznych odpowiedzialnych za komunikację między neuronami. Wpływa na proces, w którym neurony regenerują się i tworzą nowe, przyczyniając się jednocześnie do zdrowia mózgu i prawidłowego funkcjonowania poznawczego.
Do tej pory uważano się, że starzenie się prowadzi do śmierci neuronów.
Od kilku lat nauka pokazuje jednak, że tak nie jest. Stwierdzono, że neurony naprawiają się, szukają mechanizmów kompensacyjnych i zwiększają wydajność sieci, które tworzą.
Ta zdolność nazywa się plastycznością mózgu i jest niezbędna do rozwoju, uczenia się i regenerowania różnych uszkodzeń.
Wzrost naczyń krwionośnych i ich przekroju podczas wysiłku, sprzyja lepszemu krążeniu, a zatem dobrze wpływa na zdrowie komórek.
Ruch powoduje wzrost komórek progenitorowych i zmniejsza obumieranie komórek, modulując ekspresję makrofagów (komórek układu odpornościowego, które eliminują obce substancje).
Ćwiczenia fizyczne powodują wzrost liczby różnych neuroprzekaźników.
Na przykład występuje wzrost katecholamin. To neurohormony, które przygotowują organizm do reakcji na stres, zagrożenie lub aktywność fizyczną.
W tej grupie znajdują się też noradrenalina, dopamina i adrenalina. Wzrost tych substancji i endorfin odpowiada za zwiększenie aktywności fizycznej podczas ćwiczeń fizycznych
i poprawę samopoczucia.
Zmniejsza się również ilość kortyzolu, co powoduje
zmniejszenie stresu,
a tym samym szkodliwy wpływ tego hormonu na neurony.
Uczenie się a ruch
Hipokamp to obszar mózgu, który specjalizuje się natomiast w uczeniu się przestrzennym i konsolidacji pamięci w długim i krótkim okresie.
W licznych badaniach dotyczących zmian w mózgu podczas ćwiczeń zaobserwowano, że regularnećwiczenia poprawiają naukę i pamięć.
Ze względu na poprawę nastroju i zmniejszenie stresu podczas wykonywania ćwiczeń, dzałanie ruchu rozciąga się na inne umiejętności poznawcze, takie jak szybkość przetwarzania, podejmowanie decyzji oraz selektywną uwagę.
Co ostatecznie wskazuje na związek ćwiczeń fizycznych z ogólną poprawą zdolności poznawczych.
Dziecko w sieci w dobie pandemii
Okres pandemii wymusił na uczniach uczestnictwo w zdalnych lekcjch. Lekcje odbywają się za pośrednictwem komputerów czy tabletów. Zajęcia lekcyjne, odrobienie pracy domowej to tylko części czasu jaki dzieci spędzają przy komputerach, które zapewniają im również relaks.
W ciągu całego dnia dzieci potrafią spędzić kilka godzin przy komputerze, tablecie lub smartfonie.
Aby zapobiec uzależnieniom rodzice, oprócz kontrolowania, powinni także dawać dzieciom propozycje alternatywnych form spędzania wolnego czasu - bez użycia nowych technologii.
A jeśli już z urządzenia trzeba skorzystać - należy pamiętać
o bezpieczeństwie! W okresie pandemii oraz nienaturalnej sytuacji, dzieci powinny przypomnieć sobie o wszystkich zasadach korzystania z Internetu,
o których uczyli się w ciągu zajęć szkolnych.
Należy zwrócić uwagę, iż nie powinny udostępniać nieznanym osobom haseł do swoich komputerów, dostępów na platform.
Dzieci nie powinny także pobierać plików z nieznanych stron, udostępniać danych osobowych w sieci oraz kontaktować się
z osobami nieznanymi.
Należy zwrócic uwagę na zawieranie znajomości przez Internet. Aby nie stać się łatwym celem internetowego przestępcy, przede wszystkim nie należy podawać o sobie zbyt wielu informacji, w szczególności danych wrażliwych.
Większość dzieci nie ma odpowiednich umiejętności społecznych więc często ufają nowym znajomym. Niestety, szczególnie narażone mogą być te, dla którym korzystanie z Internetu pozwala rekompensować sobie poczucie wyobcowania czy samotności na co dzień. Często zdarza się tak, że zainteresowanie i uwaga kogoś innego, osoby którą znajdują w sieci, staje się dla nich bardzo ważna a one same chcą podtrzymywać z nią dłuższy kontakt.
Należy otwarcie rozmawiać o problemie, szczególnie ze starszymi dziećmi.
U młodszych dzieci warto stosować różnego rodzaju formy kontroli lub monitoringu. Powinniśmy wyjaśniać, jakie zagrożenia mogą pojawiać
się w Internecie oraz tłumaczyć, dlaczego stosujemy takie, a nie inne ograniczenia.
Porady dla najmłodszych użytkowników Internetu:
- Nie podawaj swojego prawdziwego imienia i nazwiska. Posługuj się nickiem,
- Nie podawaj osobom poznanym w Internecie swojego adresu domowego, numeru telefonu i innych tego typu informacji. Nie możesz mieć pewności,
z kim naprawdę rozmawiasz!
- Nie wysyłaj nieznajomym swoich zdjęć. Nie wiesz, do kogo naprawdę trafią.
- Jeżeli wiadomość, którą otrzymałeś jest wulgarna lub niepokojąca, nie odpowiadaj na nią. Pokaż ją swoim rodzicom lub innej zaufanej osobie dorosłej.
- Pamiętaj, że nigdy nie możesz mieć pewności, z kim rozmawiasz wInternecie. Ktoś, kto podaje się za twojego rówieśnika
w rzeczywistości może być dużo starszy i mieć wobec ciebie złe zamiary.
Poczucie sprawstwa u dzieci
Poczucie sprawstwa u dzieci, to ich świadomość, że coś od nich zależy, że swoimi działaniami mogą zmieniać otaczający świat, że mają wpływ na to, co dzieje się dookoła.
Nic nie może równać się z uczuciem, że same mogą, wiedzą, umieją i dają radę - wtedy żadne trudności nie są im straszne, problemy wyglądają na mniejsze,
a przeszkody łatwiejsze do pokonania. Pewne siebie dziecko będzie bardziej otwarte na otoczenie i innych ludzi, chętniej zaangażuje się w różnorodne działania,
z większym entuzjazmem podejdzie do poznawania nowych rzeczy i odkrywania świata. Co powinniśmy jako rodzice robić, aby dzieci czuły, że mają w sobie moc? Wzmacniać przede wszystkim ich poczucie własnej wartości i poczucie sprawstwa!
W rzeczywistości te dwa poczucia są od siebie mocno zależne, gdy jedno rośnie
lub maleje, drugie zachowuje się wprost proporcjonalnie do niego. Silne poczucie sprawstwa u człowieka daje pewność siebie i pewność do działania, co przekłada się znacząco na pozytywną ocenę własnej osoby a przede wszystkim podwyższenie poczucia własnej wartości. I odwrotnie, niskie poczucie sprawstwa powoduje
w człowieku dużą niepewność, bierność w działaniach, a w konsekwencji niestety obniżoną samoocenę.
Oto sposoby na to by skutecznie rozwijać poczucie sprawstwa.
Pozwól na samodzielność i powierz obowiązki
Okazuje się, że nic lepiej nie podnosi poczucia sprawstwa u dzieci jak rozwijanie samodzielności i zdolności samoobsługowych. Niestety często nasze dzieci mają
z tym problem, nie z braku umiejętności, a z braku możliwości. Zdarza się, że rodzice czy dziadkowie po prostu wyręczają i nie pozwalają na samodzielność kształtując
w nich tym samym poczucie bezradności. Zasadne staje się włączenie dzieci
w obowiązki domowe już od najmłodszych lat. Pomoc w domu da im możliwość pokazania swoich kompetencji i doskonalenie ich, a także pozwoli poczuć, że ich wkład, praca i wysiłek są cenne i wartościowe. Samodzielne odrabianie zadanych prac domowych sprzyja prawidłowemu rozwojowi poczucia sprawstwa.
Własne wybory i zdrowe ryzyko
Aby nasze dzieci nabrały zaufania do świata muszą się z nim po prostu zmierzyć, dokonać wyborów lepszych lub gorszych a czasami nawet zaryzykować. Niestety wielu rodziców stara się uchronić dzieci przed porażką czy narastającymi problemami, ale niestety takie wychowanie i postawa rodziców, nie pozwala podopiecznym na zetkniecie się z konsekwencjami swoich czynów i szukanie rozwiązań napotkanych trudności. Należy pamiętać, że nic bardziej nie podnosi pewności siebie i poczucia sprawstwa, jak pokonanie problemów i poradzenie sobie w nieznanej dotąd sytuacji!
ZDROWIE PSYCHICZNE NASZYCH DZIECI
Od momentu narodzin, pojawienia się dziecka na świecie, jako rodzice jesteśmy odpowiedzialni za jego zdrowie psychiczne. Odpowiednie zdrowie psychiczne dziecka warunkuje nie tylko jego prawidłowy rozwój fizyczny, emocjonalny czy społeczny ale również intelektualny. Opiekunowie, którzy
od samego początku wspierają ten rozwój, chronią własne dziecko przed wystąpieniem trudności w zakresie jego zdrowia psychicznego.
Zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży zależy od wielu czynników, jednak to rodzina ma najważniejszy wpływ na prawidłowy rozwój młodego człowieka, ale też rodzina może ten rozwój zaburzać. Właśnie w rodzinie dziecko uczy się ról społecznych, rodzice swoimi postawami, zachowaniami, tym jak okazują miłość, troskę, czułość, zainteresowanie dziecku, stymulują prawidłowy rozwój i potencjał dziecka. To od rodziców zależy, czy ich pociechy, będą cieszyły się dobrym zdrowiem psychicznym w przyszłości.
Młody człowiek u którego zdrowie psychiczne jest zaniedbane, nie jest
w stanie w pełni używać swoich zasobów niezbędnych do pokonywania trudności życiowych. Bardzo podobnie jak dorośli, dzieci również mogą mieć swoje problemy i trudności. Zazwyczaj starają się rozwiązać je przy pomocy swojego rodzica, opiekuna oraz własnych zasobów jakie sami posiadają. Kiedy im się to udaje, trudności dzieci przebiegają łagodnie i zwykle są krótkotrwałe. Są jednak takie, które nie rozumieją świata dorosłych i dorośli, którzy nie koniecznie, do końca rozumieją świat dziecka. Oczywiście zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych jest to sytuacja trudna, wywołująca przykre emocje i uczucia. Gdy dziecko doświadcza tego przykrego stanu przez długi okres czasu, może doprowadzić to do zaburzenia psychicznego. Szacuje się, że 1 na 10 dzieci i nastolatków cierpi na zaburzenia psychiczne.
Mogą występować zaburzenia pojedynczo lub więcej niż jeden w tym samym czasie. Do często występujących zaburzeń wśród dzieci i młodzieży zaliczamy:
· zaburzenia lękowe
· zespół nadpobudliwości psychoruchowej
· zaburzenia odżywiania
· zaburzenia nastroju
· używanie substancji psychoaktywnych, uzależnienia od komputera, telefonu.
Jak radzić sobie z problemami psychicznymi naszych dzieci?
Należy przede wszystkim uświadomić sobie, że to my dorośli jesteśmy odpowiedzialni za zdrowie psychiczne naszych dzieci. Aby nasze dzieci miały satysfakcjonujące i szczęśliwe życie, zachęcajmy je do rozmowy z Nami na każdym etapie rozwoju. Starajmy się nigdy nie lekceważyć problemu naszych dzieci. Jeśli dziecko mówi o swoim problemie, zajmijmy się nim wspólnie.
To, w jaki sposób wychowujemy nasze dzieci ma znaczenie dla ich zdrowia psychicznego. Jeśli natomiast niepokoisz się o zdrowie psychiczne swoich dzieci, najlepszym rozwiązaniem będzie konsultacja ze specjalistą.
Techniki uczenia się
„Studiowanie nie polega na konsumowaniu myśli, ale na ich tworzeniu
i odtwarzaniu”.
-Paulo Freire-
Są uczniowie, którzy są typowymi wzrokowcami, inni z kolei nagrywają swoje notatki, żeby je następnie odsłuchiwać. Poniżej znajdą się techniki uczenia się, które sprawdzają się i które można ze sobą łączyć.
Pięć podstawowych metod uczenia się
Podkreślanie najważniejszych informacji
Uwypuklenia najważniejszych punktów czytanych informacji. Pozwala to na znacznie lepsze zarządzanie czasem, ponieważ w powtórce już raz przestudiowanych informacji uczniowie skupiają się tylko na materiale podkreślonym. W ten sposób pominą te fragmenty, które są mniej ważne i których nie muszą zapamiętywać.
Czytanie na na głos
Drugą z dobrze działających technik studiowania jest czytanie na głos. Takie czytanie poprawia nasze rozumienie danego tekstu.
Czytanie ale i powtarzanie na głos pozwala dzieciom powtórzyć to, co najtrudniejsze do zrozumienia. Jednocześnie uczniowie nabierają umiejętności wyjaśniania tego własnymi słowami. To bardzo skuteczna metoda, jeśli chodzi o techniki uczenia się, która wykazuje bardzo dobre wyniki.
Sporządzenie podsumowania
Zastosowanie tej trzeciej techniki uczenia się może być krokiem późniejszym niż dwa poprzednie.
Najpierw,należy napisać streszczenie w którym każdy uczeń może wyrazić treść własnymi słowami (ułatwiając w ten sposób zapamiętanie informacji). Potem warto poświęcić trochę czasu na podkreślenie tylko ważnych części tekstu. Podsumowanie zyska na przejrzystości, co znacznie zwiększy jego wartość podczas utrwalania.
Przygotowanie szkicu lub schematu
W ten sposób znacznie wyraźniej dostrzega się to, co jest ważne, a co nie. Aby zrobić dobry szkic, zaleca się używać krótkich zdań, luźnych pojęć
i własnej struktury, która rozjaśnia treść i pozwala uczniowi zrozumieć swoje streszczenie. To bardzo osobista technika.
Używanie reguł mnemotechnicznych
Jeśli nasze dziecko odkryło, że schematy są dla niego najlepsze, ale nadal istnieją pojęcia, których nie może zapamiętać, może zastosować reguły mnemotechniczne. Mogą one wymagać pewnego przeszkolenia, ale ten wysiłek przynosi później wymierne efekty.
O to prosty przykład. Wyobraźmy sobie, że uczymy się modelu OCEAN, ale zwykle zapominamy o niektórych cechach osobowości, które go tworzą. Reguła mnemotechniczna może wyglądać następująco:
· E: ekstrawersja.
· N: neurotyczność.
· E: empatia.
· O: otwarcie.
· D: dokładność.
Kiedy będziemy musieli przedstawić ten model i jego cechy podczas egzaminu, zapamiętamy słowo ENEOD, co ułatwi uzupełnienie pozostałych informacji. Zalety przestawionej techniki uczenia się są nieocenione i jest ona bardzo wszechstronna. Przede wszystkim można jej używać na wiele sposobów i jest szczególnie skuteczna w zapamiętywaniu list.
Asertywne dziecko – szczęśliwe dziecko
Szczęście naszych dzieci nie polega na posiadaniu dużej ilości zabawek ani na zdobywaniu wszystkiego, czego pragną. Szczęście to dla nich satysfakcja, poczucie własnej wartości i zdrowa miłość do siebie samego. Asertywne dzieci są bardziej pewne siebie niż inne, wesołe i łatwo nawiązują kontakt ze wszystkimi i wszystkim dookoła.
Asertywne dzieci potrafią dokładnie wyrażać, czego chcą i jak się czują.
Są szczęśliwe, ponieważ dorastają, znając swoje granice, co poprawia ich wyniki społeczne.
Musimy pamiętać, że jesteśmy wzorem do naśladowania dla naszych podopiecznych, z którymi codziennie jesteśmy.
Rodzice/opiekunowie muszą starać się być przykładem, za którym powinni podążać młodzi ludzie. Dzięki temu dzieci będą mogą rozwijać zdrowe umiejętności społeczne. W efekcie możemy wychowywać asertywne dzieci.
Zdarza się, że czasem nie dostarczane są dzieciom modele, których naprawdę potrzebują. Kluczowe znaczenie ma tutaj samoocena, asertywność, a nawet świadomość ciągłości własnej tożsamości jako rodzica.
To cechy, które należy pielęgnować codziennie. Potrzeba delikatnej oraz intuicyjnej
a zarazem stanowczej ręki, by wychować asertywne dzieci posiadające umiejętności w każdej podstawowej dziedzinie ich życia. Umiejętności, które przyniosą im szczęście i dobre samopoczucie psychiczne.
Jak wychowywać asertywne dzieci?
Ucz dzieci o świecie i pokaż im granice
Przede wszystkim warto zaszczepiać w dzieciach koncepcję świata, w którym panują określone granice, które wszyscy muszą szanować. Edukacja naszych dzieci nie polega tylko na mówieniu im, co jest dobre, a co jest złe. Istnieje o wiele więcej ważnych kwestii to: uprzejmość, szacunek dla wszystkich stworzeń i potrzeba dostosowania się do norm społecznych, aby zdrowo współistnieć.
Dzieci rozumieją więcej, niż nam się wydaje. Rozumieją znacznie więcej, niż potrafią same wyrazić. Dlatego nigdy nie jest za wcześnie, aby zacząć uczyć ich następujących zasad:
· „Potrafię wyrazić to, co czuję bez strachu, ale z szacunkiem”.
· „Mama i tata nie zamierzają mnie karać za wszystko, co mówię. Są moją siatką bezpieczeństwa i mogę swobodnie wyrażać się w ich obecności. Ponadto mogę im nawet powiedzieć o swoich negatywnych emocjach: co mnie przeraża, denerwuje i martwi”.
· „Należy słuchać tego, co mówią mi inni i robić to z szacunkiem”.
· „Rozumiem, że nie zawsze mogę dostać to, czego chcę. Stopniowo nauczę się być cierpliwym i tolerować frustrację”.
Asertywne dzieci potrzebują naszych modeli, wzorów osobowych
Istotną rzeczą jest przede wszystkim to, że nie możemy prosić dzieci
o przestrzeganie zasad, których sami nie przestrzegamy. Zatem sami starajmy się rozmawiać nie agresywnie i z szacunkiem, wówczas nasze dzieci będą naśladować nasz styl komunikacji.
Wyznaczamy ich obowiązki, ale szanujemy ich wybory i prywatność
Dzieci wraz z wiekiem potrzebują coraz więcej własnej przestrzeni i własnej prywatności. Rodzice powinni to szanować. W ten sposób budujemy ich zaufanie. Dzieci będą czuć się bezpiecznie, dzieląc się z nami swoimi uczuciami
i opowieściami, zawsze wtedy, kiedy tylko zechcą.
Obowiązki odpowiednie do wieku
Innym, ważnym sposobem na rozwój asertywności u dziecka jest powierzenie im obowiązków odpowiednich do ich wieku. Zwiększa to zarówno ich kompetencje ale również poczucie własnej wartości.
Inteligencja emocjonalna i asertywność
Powinniśmy zaszczepić inteligencję emocjonalną u naszych dzieci. Ułatwi to im zarządzanie emocjami, kontrolowanie impulsów i doskonalenie ważnych umiejętności społecznych. Komunikacja emocjonalna jest w końcu podstawą codziennego życia.
ŚMIECH
Śmiech jest zdrowy. Poprawia przede wszystkim kondycję naszego organizmu, rozładowując stres pomaga odreagować napięcie, zdenerwowanie oraz lęki. Ludzie, którzy często się śmieją, mają lepszą odporność, a ich twarze, oblicze, odbierane są przez otoczenie jako ładniejsze.
Należy zauważyć, że gdy się śmiejemy, w naszym ciele pojawiają się podobne zmiany jak podczas wysiłku fizycznego – serce bije szybciej, poprawia się ukrwienie ciała, zwłaszcza mięśni klatki piersiowej i twarzy, głębiej oddychamy, co wpływa na lepsze dotlenienie mózgu i całego organizmu. Wentylowane są przede wszystkim te partie płuc, które przy normalnym oddychaniu zazwyczaj są mniej aktywne. Organizm pozbywa się także nadmiaru adrenaliny (hormonu walki), co daje efekt odstresowania
i relaksu.
Warto zaznaczyć, że pojawiają się również zmiany fizjologiczne, które są nieobecne podczas zwykłego wysiłku fizycznego. Nasz mózg wydziela endorfiny, tzw. "hormony szczęścia". Są to związki chemiczne poprawiające samopoczucie, redukujące siłę odczuwanego bólu i cierpienia oraz podnoszące nastrój. Gdy nasz mózg wydziela endorfiny, czujemy się szczęśliwsi i zadowoleni.
Śmiech sprawia, że dotleniamy organizm
Śmiejąc się, nabieramy 3 razy więcej powietrza niż podczas normalnego oddychania. Pogłębiony wdech, dłuższy wydech i gwałtowne skurcze mięśni przepony oczyszczają płuca ze szkodliwych substancji. Pobudzony wówczas do pracy układ krążenia sprawniej roznosi tlen we krwi do wszystkich tkanek. Śmiech pozytywnie wpływa przede wszystkim na serce, przyśpieszając częstotliwość jego skurczy. Lepsze zaopatrzenie płuc
w powietrze sprzyja również dotlenieniu naszego mózgu. Poprawia się wówczas koncentracja, lepiej przyswajamy informacje i zapamiętujemy je.
Śmiech zwiększa odporność
Radośni ludzie mniej chorują. Śmiech zwiększa bowiem produkcję limfocytów T, których zadaniem jest niszczenie wirusów. We krwi pojawiają się wówczas przeciwciała chroniące błony śluzowe górnych dróg oddechowych przed wnikającymi do organizmu zarazkami. Warto zaznaczyć, że dotleniony mózg wytwarza więcej endorfin, uznawanych za naturalne substancje przeciwzapalne. Znaczącym staje się fakt, iż zahamowane zaś zostaje wydzielanie adrenaliny
i kortyzolu, które osłabiają naszą odporność.
Śmiech rozładowuje stres
Śmiech przede wszystkim hamuje wydzielanie tzw. hormonów stresu, dzięki czemu łagodzi m.in. bóle głowy i mięśni. Ponadto działa jak wyjątkowy zawór bezpieczeństwa w organizmie, rozładowując skumulowane w naszym ciele emocje. Śmiejąc się, możemy zatem dać upust złości i uporać się ze stresem, pozbyć się również strachu czy smutku.
Śmiech poprawia nastrój
Nasz spontaniczny śmiech pozytywnie wpływa na samopoczucie, uwalniając endorfiny. To właśnie one znoszą ból, wywołując w nas uczucie przyjemności i zadowolenia. W takiej wesołej atmosferze rozpływają się wszystkie problemy.
Śmiech dodaje energii
Wybuch radości jest jak potężny zastrzyk energii. Mamy wówczas więcej chęci do pracy i zabawy. Jesteśmy bardziej kreatywni, przychodzą nam do głowy zaskakujące pomysły, które chcemy szybko realizować. Odważniej patrzymy
w przyszłość i nie obawiamy się przeciwności losu.
WARTOŚCI ŻYCIA RODZINNEGO
Najbliższym światem jest dla Nas dom rodzinny. Jakość relacji, które są kształtowane w rodzinie wpływają na wszystkie inne relacje na przestrzeni całego życia. To właśnie w domu rodzinnym tworzą się pierwsze mapy emocjonalnych szlaków.
Ogromny wpływ na jakość życia rodzinnego mają przede wszystkim wzajemne relacje rodziców. To w jaki sposób traktują siebie nawzajem, kształtuje pewien wzorzec relacji partnerskiej, na którym potem wzorują się dzieci, jak również wpływa na atmosferę życia w domu rodzinnym.
Pielęgnowane w domu rodzinnym pewnych wartości tworzy bezpieczną
i przyjazną przestrzeń.
Wartości, które podnoszą jakość rodzinnego życia:
Akceptacja
Akceptacja czyli przyjmowanie drugiego człowieka i tego, kim jest. Akceptować to przyjmować, że nasze dziecko. Ma prawo do złości, płaczu, marudzenia czy niezgody.
Akceptować to przede wszystkim nie poprawiać, nie upominać, nie negować a pozwolić drugiemu być tym, kim jest. Bezwarunkowa akceptacja to fundament wszystkich pozostałych jakości.
Miłość
Miłość to mówienie bliskiej osobie, jak ważna jest dla nas jej obecność. Warto, by stała się naszą codziennością, by każdy z domowników z całym przekonaniem mógł powiedzieć, że czuje się kochany.
Branie pod uwagę
Ważne by pod uwagę było brane zdanie każdego domownika. Uwzględnianie drugiej osoby, w tym naszych dzieci, rodzi w nich przekonanie o tym, że są ważne, że, choć być może pomysł nie zawsze jest trafny, to jednak ktoś chciał o nim posłuchać. Branie pod uwagę każdego
z członków rodziny i wspólne poszukiwanie satysfakcjonujących rozwiązań uczy otwartości i rozwija kreatywność. Prowadzi do budowania kultury opartej na dialogu i zrozumieniu.
Empatia
Empatia to umiejętności, która ma niezwykłą moc. Wysłuchać kogoś bez ciągłego oceniania czy doradzania. Pobyć z nim w tym, co przeżywa. Choć czasami trudno zdobyć się na empatię, gdy jesteśmy zdenerwowani lub sami jej potrzebujemy, jednak na uwadze powinniśmy jej moc umacniającą poczucie więzi i przynależności.
Szacunek
Szacunek dla członka rodziny:
· przyjąć jego odrębność i autonomię,
· respektować jego granice, czasem głośno i stanowczo prezentowane,
· cenić wolność wyboru,
· wspierać wyrażanie własnego zdania,
· chronić cielesność,
· przyjmować jego odmowę.
Trudno oczekiwać szacunku od dziecka, jeśli jedna ze stron nie szanuje drugiej.
Wolność
Wskazywanie dzieciom tej granicy i respektowanie ich wolności pozwala zachować równowagę między wolnością, samowolą a przymusem.
Styl komunikacji
Słowa mają swoją moc, mogą leczyć lub ranić, wzmacniać lub podcinać nam skrzydła. Wybór stylu, w jakim komunikujemy się z dziećmi czy mężem/żoną, w zasadniczym stopniu wpływa na jakość naszego życia
i atmosferę w domu.
Bardzo ważnym narzędziem komunikacji, a nierzadko filozofią życia, staje się Porozumienie bez Przemocy, które pozwala zrozumieć i dostrzec drugą stronę, bez uciekania się do strategii i komunikatów niosących zranienie
i smutek. Słowa, które pełne są łagodności i życzliwości są jak leczniczy balsam. Porozumienie bez Przemocy nazywane jest „ językiem serca”. Warto wszystkich go nauczyć.
Czułość
Czułość jest jednym ze sposobów wyrażania miłości. Czasami może być to ręka położona na ramieniu czy głowa o nie wsparta, a czasami może to być pogłaskanie po dłoni lub spojrzenie prosto w oczy. Zwyczajny czuły gest czasem może wyrazić więcej niż wiele słów.
Humor
Humor ma niezwykłe działanie: pomaga nabrać dystansu, dodaje otuchy, pomaga rozładować napiętą sytuację w domu, między domownikami, wywołuje śmiech. Śmiech to przecież zdrowie, odpręża i relaksuje.
Zabawa
Zabawa z dziećmi umacnia relację, pozwala wejść do świata dziecięcych przeżyć i fantazji, pozostawia w ich sercach niezapomniane wspomnienia. Spontaniczna zabawa z dorosłymi pozwala zregenerować zasoby, nabrać lekkości i spontaniczności.
Wkład w jakość życia
Powinniśmy dostrzec i docenić zapał dzieci, energię i chęć robienia niemal wszystkiego z mamą lub tatą. Nie powinno nas zniechęcać niedokładnie wykonane zadanie, przecież inaczej niż próbując nikt niczego się nigdy nie nauczył.
Uznanie
Warto też wyrażać nasze uznanie domownikom, mówiąc o tym, jak to, co zrobili, nas wsparło, pomogło nam, odciążyło, ułatwiło. Nie chodzi tu jednak
o chwalenie, po prostu nazywajmy to, co dostrzegamy, i używajmy języka osobistego „dziękuję, że poukładałeś zabawki”
Wdzięczność
Wdzięczność to naturalna konsekwencja uznania. Wyrażam uznanie, doceniam i jestem wdzięczny.
Pamiętajmy:
· nic nie jest dane raz na zawsze,
· wdzięczność wyzwala poczucie szczęścia.
Życzliwość
Stosowane przez nas życzliwe słowo, gest po nie łatwym dniu koją zagubione czasem serce dziecka i dorosłego. Życzliwość przede wszystkim łagodzi, jest wyrazem miłości i troski, cierpliwości i łagodności.
Zapewne nie zawsze jesteśmy w stanie zatroszczyć się o wszystkie te wartości jednocześnie, warto jednak mieć je na uwadze.
POZYTYWNE MYŚLENIE
Pozytywne myślenie, oznacza przyjmowanie postawy, która charakteryzuje się trochę bardziej konstruktywnym podejściem do życia codziennego.
Nasza pozytywna postawa nie oznacza odrzucenia smutku, sytuacji w której się teraz znajdujemy lecz wzięcie odpowiedzialności za swoją rzeczywistość oraz zrozumienie przyczyn naszego cierpienia i mimo tego zdecydowanie się na przyjęcie swojego życia w pełni sił i z optymizmem. Postawa taka prowadzi do zdrowszego stylu życia i oddziałuje pozytywnie również na najbliższych.
Wszyscy doświadczamy trudnych sytuacji. Być może również aktualna sytuacja pandemii i pewne sprawy nie układają się najlepiej w naszym życiu, jednak, jeśli koncentrujemy się wyłącznie na negatywnych aspektach całej sytuacji, to nigdy nie będziemy w stanie pozbyć się takiego myślenia.
Skupianie się na pozytywach aspektach naszego życia i mówienie
w pozytywny sposób uzdrawia nas samych i oddziałuje bardzo pozytywnie również na najbliższych.
Bardzo często wydaje, że może to być znacznie trudne lub wręcz niemożliwe. Możemy być jednak pewni, że jest to doskonale dobry nawyk, który przyczynia się do zdrowej sfery zarówno cielesnej i emocjonalnej.
Sytuacja może być trudna, a smutek potrafi niejednokrotnie ściągnąć nas w dół, jednak tak naprawdę to właśnie negatywne myślenie potrafi nas ranić, ponieważ zawiera ono w sobie pewną dozę gniewu.
Przed smutkiem chroni nas zbiór mocnych stron jakie posiadamy: optymizm, nadzieja, odwaga, umiejętność współżycia z innymi, życzliwość, czułość, wiara, nastawienie na przyszłość, wyrozumiałość czy choćby uczciwość.
Pozytywne myślenie jest jak magnes. W zależności od rodzaju naszych myśli oraz wypowiadanych przez nas słów przyciągamy do siebie różne wydarzenia i ludzi.
Często robimy to nieświadomie. Nasze myśli i słowa są jak magnesy, które przyciągają dokładnie takie same częstotliwości, jakie sami wysyłamy w świat.
Nasze myśli i słowa to wibracje wpływające na otaczający nas świat. Są swoistymi intencjami, które wysyłamy na zewnątrz.
Kształtujemy życie swoimi myślami i przekonaniami. Często nawet nie wiemy do końca, czego pragniemy, natomiast doskonale wiemy, czego chcemy unikać. Mówiąc czego nie chcemy, odżywiamy właśnie w ten sposób, tę niechcianą sferę, ponieważ energia podąża za naszą uwagą.
Co powinniśmy robić:
· Nie słuchać ani nie oglądać przed snem wiadomości. Zapewnijmy sobie spokojny sen.
· Jeśli ktoś z naszych bliskich zaczyna mówić pesymistycznie, nie starajmy się wzmacniać tego przesłania. Starajmy się powiedzieć coś pozytywnego i pocieszającego. Wyeliminujmy wszystkie negatywne rozmowy.
· Bądźmy świadomi, gdy zaczynamy myśleć negatywnie, krytykować siebie i oceniać innych.
· Niech przeważają w naszym domu pozytywne myśli.
· Skupmy się na dzisiejszym dniu, teraźniejszości. Nie pozwólmy, żeby nasze dobre samopoczucie zależało od tego, co wydarzy się jutro.
· Stosujmy afirmacje: dzisiejszy dzień będzie dla nas dobrym dniem, dziś wszystko dobrze się ułoży itp.
· Zaprośmy do swego domu więcej kolorów.
BAJKOTERAPIA
Bajkoterapia może mieć magiczną moc - może wpływać bardzo korzystnie na motywowaniedo działania czy pomagać w sytuacjach kryzysowych. Bajka stanowi odpowiedź na różne problemy.
Bajkowe opowieści mogą stać się pomocne w trudnych sytuacjach.
W bajkoterapii wykorzystuje się nie tylko tradycyjne bajki, ale również
tzw. bajki terapeutyczne, pisane według pewnego schematu. Opowiadania
te spełniają pewne funkcje. Pomagają dzieciom radzić sobie z negatywnymi emocjami czy sytuacjami, które je martwią. Dzięki stosowaniu bajek terapeutycznych, dziecko uczy się wiary we własne możliwości, pozytywnego nastawienia.
Bajka o kimś, kto również musiał zmierzyć się z różnymi problemami, powoduje, że dziecko razem z bohaterem bajki ma szansę doświadczyć smutku, frustracji, niepewności, strachu, a wreszcie doczekać się pozytywnego zakończenia. Opowiadanie, które kończy się szczęśliwie daje dziecku nadzieję, że ono także poradzi sobie z problemami i trudnymi emocjami.
Słuchanie czytanych opowieści dostarcza wszystkim dzieciom mnóstwo radości, daje także możliwość przebywania właśnie w świecie wyobraźni, gdzie wszystko jest możliwe i dzieją się niezwykłe rzeczy. Dziecko może utożsamić się z głównym bohaterem, który nie tylko przeżywa niezwykłe przygody ale również zmaga się ze swoimi słabościami oraz spotyka na swojej drodze dobrych i złych ludzi.
To świetny sposób na wytłumaczenie dziecku, że strach, wstyd, czy smutek to normalne uczucia, które dotykają też innych, i z którymi można sobie poradzić. Nasze pociechy powinny znać i rozumieć całą gamę odczuć, dzięki temu będą potrafiły określać swoje potrzeby, wytyczać granice, odmawiać, będą cechowały się empatią
Bajki relaksacyjne, mające na celu odprężenie i uspokojenie dziecka pobudzają wyobraźnię oraz rozwijają umiejętność wizualizacji. Rozluźniają
i wpływają kojąco na układ nerwowy, wprowadzają w stan relaksu. Bohater bajki, a tym samym i dziecko, doświadcza wszystkimi zmysłami miejsca, w którym przebywa, słyszy, czuje i widzi. Bajki te mają na celu uspokojenie i wprowadzenie stanu relaksu. Lęki i zmartwienia odchodzą na dalszy plan.
Świat naszych dzieci wygląda inaczej niż świat dorosłego, ponieważ dziecko postrzega rzeczywistość w inny sposób. Ponadto dzieci czasami nie potrafią rozmawiać o swoich uczuciach. Często nie potrafią wprost powiedzieć o tym, co jest dla nich trudne.
Przydatne strony
https://czasdzieci.pl/czytanki/id,398c34-bajki_dobranoc.html
https://emocjedziecka.pl/bezpieczne-miejsce-wojtka-bajka-relaksacyjna/
https://bajki-zasypianki.pl/bajki-pomagajki/
RELAKSACJA
Relaksacja to wspaniały sposób na stres i przepracowanie. W codziennym zabieganiu należy znaleźć chwilę na wyciszenie się i przywrócenie harmonii, co pozwoli uniknąć też niekorzystnych konsekwencji przewlekłego stresu.
Metod relaksacji jest dużo, każdy może wybrać tę najbardziej mu odpowiadającą. Najważniejsze, żeby wyciszyć się po codziennej bieganinie i pozwolić organizmowi oraz nerwom odpocząć. Powinno to oznaczać odcięcie się od nadmiaru bodźców sensorycznych oraz od nadmiaru informacji. Nasza relaksacja niekoniecznie musi polegać na bezczynnym siedzeniu i oddawaniu się medytacji. Można także relaksować się, zajmując się swoim hobby lub na przykład pracując w przydomowym ogrodzie. Jednak podstawowy warunek relaksacji to przyjemność, jaka płynie
z wykonywania danej czynności i odcięcie się dzięki niej na jakiś czas od stresujących sytuacji.
Aby przeprowadzić relaksację należy wygodnie usiąść w spokojnym miejscu, wyłączyć telefon i przez jakiś czas głęboko oddychać. Należy wyobrazić sobie miejsce, w którym chcielibyśmy w danej chwili być
i przenieść się tam za sprawą wyobraźni. Za sprawą wyobraźni możemy poczuć zapach kwiatów, miękkość trawy, wiosenne słońce na twarzy, usłyszeć szum fal i poczuć zapach morskiej bryzy.
Innym bardzo skutecznym sposobem na relaksację jest świadome rozluźnianie mięśni poszczególnych partii ciała, które w konsekwencji stresu stają się nadmiernie usztywnione i dają dolegliwości bólowe.
Należy usiąść wygodnej pozycji na krześle (z oparciem) i spróbować wyobrażać sobie jak kręgosłup wydłuża się, mięśnie czoła, barków i karku rozluźniają się, a czubek głowy wznosi się jak po nitce w górę. Przez cały czas relaksacji należy strać się swobodnie, ale głęboko oddychać, przed każdym wydechem wstrzymując powietrze na około 5 sekund. Taką relaksację można stosować nawet kilka razy dziennie – nie trwa ona długo a dla organizmu ma zbawienne skutki.
Kiedy zakończymy relaksację, powinniśmy pomyśleć sobie, że jesteśmy już w pełni wypoczęci, odprężeni i z radością możemy przystąpić do dalszych działań i do wypełniania codziennych obowiązków. Jest to przede wszystkim forma autosugestii, która zapewni nam lepsze funkcjonowanie
w ciągu dnia.
Również wieczorem można przeprowadzić relaksację, ułatwi to zasypianie
i spokojny, regenerujący sen.
Prócz relaksacji ciała bardzo ważny jest relaks dla umysłu. Podczas gdy nasze ciało odpocznie podczas relaksacyjnego masażu, umysł potrzebuje przede wszystkim spokoju i wyciszenia, a także chwilowego oderwania się od stresujących bodźców.
W trudnych sytuacjach, warto raz na jakiś czas oderwać się od wszystkich dręczących nas myśli. Po takiej relaksacji mózg będzie działał o wiele efektywniej i szybciej znajdziemy właściwe rozwiązanie dla problemów.
Relaksacja to świetny sposób na rozładowanie gromadzącego się przez cały dzień stresu i przepis na zdrowy, regenerujący sen.
Zachęcam do skorzystania ze stron:
https://www.youtube.com/watch?v=wuLKvcn-c7A
https://www.youtube.com/watch?v=X1HXg6BkKw0
STRES DZIECKA W OKRESIE PANDEMII
Praca zdalna, stały brak kontaktu z rodziną i znajomymi, strach przed zakażeniem – nasze zdrowie psychiczne w obliczu pandemii może ucierpieć. Cierpi również zdrowie psychiczne naszych dzieci.
Dzieci różnie reagują na stres. Nie wszystkie w ten sam sposób.
U najmłodszych można obserwować zwiększoną płaczliwość lub rozdrażnienie, a nawet powrót zachowań, z których dziecko wyrosło, jak moczenie nocne. Wyróżnić można jeszcze inne objawy nadmiernej reakcji stresowej na epidemię. Eksperci wymieniają: smutek, nasilone zamartwianie się, niezdrowe zachowania dotyczące snu czy jedzenia, a u nastolatków również nadmierną drażliwość, tzw. złe zachowanie, problemy z koncentracją uwagi, unikanie obowiązków szkolnych. Zdarza się również brak aktywności w dziedzinach, które w przeszłości sprawiały dziecku radość, bóle głowy
i ciała bez konkretnej przyczyny.
Natomiast reakcje dzieci zależą w dużym stopniu od tego, jak zachowują się dorośli w ich otoczeniu. Rodzice, którzy reagują ze spokojem
i pewnością, będą stanowić wsparcie dla swoich dzieci. Dlatego tak ważne jest, by opierać się na sprawdzonych informacjach na temat wirusa. Kiedy rodzic jest niespokojny, jego dziecko odczuje ten niepokój i przejmie go, bez względu na to, jak dobrze myślą, że maskują lub ukrywają swój niepokój.
Jak pomóc dziecku w łagodzeniu stresu?
Codzienna rutyna bardzo ważna
Dobrze jest też trzymać się dotychczasowej rutyny, jeśli chodzi codzienne aktywności, a w sytuacji, gdy zamknięte zostają szkoły stworzyć nowy schemat dnia obejmujący naukę oraz czas wolny.
Ważnym staje się fakt, że w czasie epidemii powinniśmy ograniczyć dzieciom dostęp do wiadomości w mediach, również społecznościowych. Nasze pociechy mogą błędnie interpretować informacje, które do nich docierają i bać się tego, czego nie rozumieją.
Rozmowa
Rodzice mogą pomóc dzieciom w łagodzeniu stresu związanego z pandemią poprzez rozmowę, rzeczowe i przystępne przedstawienie faktów.
Mogą skorzystać z przykładu porównania z innymi wirusami, takimi jak grypa, i porozmawiać o tym, jak higiena rąk jest najważniejsza w zapobieganiu wirusowi. Rodzice powinni uczyć dzieci myć ręce przez 20 sekund po skorzystaniu z łazienki, przed jedzeniem i po przejściu do miejsc publicznych. Ponadto powinni unikać dotykania ust, oczu i nosa.
Warto wytłumaczyć dziecku, dlaczego nie może często wychodzić na dwór. Ważne, aby wskazać, że nie jest to jego wina, natomiast chęć zapewnienia bezpieczeństwa. Można zaproponować wspólne zabawy, wykonanie rozmowy telefonicznej z koleżanką lub wideo rozmowę za pomocą aplikacji do zdalnej komunikacji.
Podczas rozmowy należy być pewnym siebie, rzeczowym i szczerym. Nie można składać dzieciom obietnic, co do których spełnienia sami nie mamy pewności (np. to wszystko się zaraz skończy). Będąc kłębkiem nerwów rozmowa może odnieść odwrotny skutek niż zamierzony. Dziecko przejmie lęk, który odczuwa mama i tata. Jeśli rodzic nie zna odpowiedzi na pytanie, lepiej przyznać to dziecku podkreślając, że bez względu na okoliczności zadba o jego bezpieczeństwo najlepiej jak potrafi. Informacje można zawsze uzupełnić podczas kolejnej rozmowy.
Ważne, by dać dzieciom poczucie bezpieczeństwa, pozwolić na
ekspresję emocji, takich jak zdenerwowanie, złość, a także
podzielić się z nimi własnymi sposobami na rozładowanie stresu.
Emocje dzieci – jak pomóc dziecku opanować emocje.
Żeby dziecko poradziło sobie ze swoimi z emocjami potrzebuje dwóch rzeczy. Pierwsza z nich to czas, ponieważ ich układ nerwowy jest jeszcze niedojrzały. Drugi to wsparcie otoczenia i otrzymanie narzędzi do regulacji. Przed opiekunami więc ważne zadanie: Jak pomóc dziecku w regulacji emocji?
W jaki sposób pomożemy dzieciom regulować emocje? W dużej mierze zależy to od nas samych. Jeśli czujemy, że w relacji z dzieckiem nie radzimy sobie z własnymi emocjami, to poszukajmy najpierw wsparcia dla siebie,
a dopiero potem wspierajmy dziecko w przeżywaniu trudnych emocji.
Oczekiwanie od dziecka, że się uspokoi, gdy my jesteśmy zdenerwowani, zawsze zakończy się fiaskiem. Emocje są zaraźliwe, zwłaszcza pomiędzy bliskimi sobie osobami. To dlatego tylko spokojny rodzic jest w stanie dać wsparcie i pomóc rozregulowanemu dziecku.
WSPARCIE PODCZAS TRUDNYCH EMOCJI:
- Akceptacja tego, co ono przeżywa, powstrzymanie się od działań i przyjęcie na siebie emocji dziecka. Taki dorosły mógłby sobie pomyśleć – „widzę, że jesteś chłopcem, któremu jest teraz bardzo trudno, a ja jestem dorosłym, który to dla Ciebie wytrzyma”
- Próba zrozumienia tego, co czuje dziecko. Rodzic zdecydowanie nie powinien negować uczuć dziecka, np. „i po co te łzy, przecież nie stało się nic wielkiego”.
- Konieczność nazwania trudnych emocji – pozwala na ich oswojenie
i zmniejszenie napięcia np. “boisz się jutrzejszego spotkania, klasówki?”
- Bezpieczeństwo w przypadku, kiedy dziecko może sobie lub komuś innemu zrobić krzywdę, np. poprzez zatrzymanie ręki, która zmierza do wymierzenia ciosu.
- Towarzyszące milczenie – jestem przy Tobie.
- Odpowiedzialność za swoje decyzje, np. za odmowę - „zdecydowałem, że nie kupię Ci tej gry, widzę, że to jest dla Ciebie trudne, rozumiem to”.
Szanowanie emocji dziecka – czyli pozwolenie mu na przeżywanie emocji, co daje mu świadomość samego siebie.
To wspiera nasze dzieci:
· Widzę, że jesteś rozzłoszczony.
· Słyszę, że trudno jest Ci się z tym pogodzić.
· Słyszę, jak to jest dla Ciebie ważne.
· Rozumiem, że miałeś wielką ochotę na…
· Chodzi o to, że tak bardzo chciałeś to mieć, rozumiem.
· Słyszę, że się nie zgadzasz.
Dzieci nie mają więc jeszcze rozwiniętych struktur, które mogłyby im pomóc być w równowadze, a także w łatwym wracaniu do niej. To dlatego dzieci bardzo intensywnie przeżywają emocje np. kopią, krzyczą, biją, wrzeszczą itp. To, co może zrobić rodzic, to pomóc dziecku poprzez towarzyszenie, akceptację tego, co przeżywa oraz okazanie empatii. Każdy rodzic musi mieć świadomość, że dziecku jest trudno zapanować nad swoimi emocjami
z uwagi na niedojrzałe struktury mózgowe, a nie z powodu złego wychowania czy zbytniej pobłażliwości rodziców.
Należy pamiętać, że płacz jest naturalnym narzędziem regulacji i naprawy. Obniża on ciśnienie, eliminuje toksyny, rozluźnia napięte mięśnie wyrównuje oddech. Nawet jako dorośli mamy takie doświadczenia, że kiedy sobie popłaczemy, to wówczas po jakimś czasie czujemy się rozluźnieni, niektórzy mówią, że nawet oczyszczeni. Płacz dziecka spełnia ważną funkcję regulującą .
Dla dzieci:
https://www.youtube.com/watch?v=PYqnlzVRflQ
https://www.youtube.com/watch?v=DWuHAkpIQy8
DALSZY CIĄG FOTORELACJI Z AKCJI KOLOROWE SKARPETKI
UCZNIOWIE ZSP nr 1 W AKCJI!!
Dzień osób cierpiących na Zespół Downa w tym roku miał szczególny charakter ze względu na pandemię koronawirusa. Dzień kolorowych skarpetek przeniósł się do Internetu.
Cel od lat jest jeden. To przybliżenie problemów osób cierpiących na zespół Downa i pokazanie, że te osoby są pełnoprawnymi członkami społeczeństwa.
Nasi uczniowie stanęli na wysokości zadania!
Z dużym zaangażowaniem włączyli się w sobotnią akcję „kolorowe skarpetki”. Na znak solidarności z osobami
z zespołem Downa założyli razem ze swoimi najbliższymi kolorowe skarpety. Swoim udziałem w tej pięknej akcji pochwalili się na przesłanych do mnie zdjęciach.
BRAWO UCZNIOWIE!!!
Zapraszam do obejrzenia fotorelacji!
Pedagog Monika Muniowska
Udział wzięli:
- Maciek kl.VIb
- Alicja z rodzinką kl.VII
- Oliwia z rodzinką kl.VIb
- Oliwia z rodzicami kl. II
- Natalia z rodzicami kl. II
- Martyna kl. VIII
- Martyna z rodzinką kl. III
- Lena z rodzinką kl. III
- Filip z mamą kl. III
- Karol kl. VII
- Ola kl. VII
- Natalia z rodzinką kl. V
- Kornelia z rodzinką kl.V
- Paula z rodzinką kl.V
- Zosia z rodzinką kl.V
- Maja kl. II
- Jakub kl.VIb
- Michalina z rodzicami kl.VIb
Jak motywować dziecko do nauki?
Dzieci tak jak dorośli potrzebują codziennej dawki motywacji do działania i mierzenia się z trudnościami. Pamiętajmy, że najsilniejszym bodźcem do nauki jest motywacja wewnętrzna, dzięki której dziecko podejmuje działania z własnej woli, z ciekawości czy z poczucia odpowiedzialności.
Dzieci uczą się tego, czego doświadczają:
Jeżeli dziecko żyje w atmosferze krytyki –uczy się potępiać.
Jeżeli dziecko żyje w atmosferze wrogości –uczy się walczyć.
Jeżeli dziecko musi znosić kpiny –uczy się nieśmiałości.
Jeżeli dziecko jest akceptowane i chwalone –uczy się doceniać innych.
Jeżeli dziecko żyje w poczuciu bezpieczeństwa –uczy się ufności.
Jeżeli dziecko żyje w atmosferze miłości-uczy się jak znaleźć miłość w świecie.
Jak rodzice powinni postępować, aby zachęcić dzieci do nauki?
WSPIERAJ, ALE NIE WYRĘCZAJ.
Rodzice nie muszą na nowo uczyć się tego, co dziecko w szkole. Naukę pozostawmy dzieciom. Rodzice maja wspierać. Częstym problemem jest odrabianie prac domowych. Pomagając w odrabianiu zadań domowych nie należy wyręczać dziecka. Należy wdrażać je do samodzielnej pracy. W procesie uczenia się ważną rolę odgrywa samokontrola wykonanej pracy. Chodzi w niej o to, aby dziecko samo odkryło swoje błędy i samo je poprawiło. Należy dziecko przyzwyczajać do podejmowania wysiłku, do pokonywania trudności, wtedy uwierzy we własne możliwości.
MĄDRZE MOTYWUJ
W procesie szkolnego uczenia się motywacja odgrywa dużą rolę. Jest siłą pobudzającą do nauki, zdobywania wiedzy i rozszerzania własnych zainteresowań. Od kar lepsze są nagrody, ale stosowanie ich musi być ostrożne. Złotym środkiem jest drobna nagroda, np. w postaci uznania rodziców, pochwały. Dziecko będzie miało poczucie, że rodzice doceniają jego trud i wysiłek włożony w naukę.
DOCENIAJ OSIAGNIĘCIA DZIECKA Warto rozróżnić tutaj dwa pojęcia: osiągnięcia, a nie stopnie. Często pytamy dziecko po powrocie ze szkoły: „Co dziś dostałeś?”, a powinniśmy zapytać: „Czego się dziś nauczyłeś?”. O ile łatwo jest doceniać osiągnięcia dziecka, które otrzymuje dobre stopnie, to gorzej jest z dzieckiem, które ma kłopoty w nauce. Warto się zastanowić, czy niepowodzenia w nauce nie są objawem konkretnej przyczyny. Jest różnica miedzy dzieckiem, które nie chce się uczyć, a takim, które uczy się wolno i nie jest w stanie zrobić tego, co się od niego wymaga. W rozpoznaniu problemu może pomóc rozmowa z wychowawcą, pedagogiem szkolnym, a także badanie w Poradni Psychologiczno –Pedagogicznej.
NIE POZWÓL DZIECKU, BY ŹLE MÓWIŁO O SOBIE
Często mamy okazję słyszeć, że dziecko źle mówi o sobie: „jestem głupi”, „nie dam rady”, „i tak mi się nie uda”. Są to głosy, które są wrogami sukcesu. Czasem nieświadomie nadajemy dziecku etykietę i tak o nim mówimy: „ten nie jest zdolny, ten powolny, ten zapominalski”. Sprawiamy, że dziecko tak zaczyna myśleć o sobie. Opatrywanie dzieci etykietami ogranicza ich nadzieję, marzenia i możliwości.
Lęk przed niepowodzeniem powoduje u tych dzieci występowanie tendencji do rezygnacji, formułowanie niskich aspiracji i niskich oczekiwań oraz unikanie zadań, czy wręcz wagarowania.
BUDUJ W DZIECKU POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI
Dziecko będzie myślało pozytywnie o sobie, gdy będzie miało poczucie własnej wartości. Rolą rodziców jest pomóc wykształcić w dziecku energię i inicjatywę, by zrekompensować poczucie niskiej wartości, by znaleźć sposób zrównoważenia swojej słabości, by dziecko myślało: „Może nie jestem najlepszym uczniem w klasie, ale za to najlepiej śpiewam, czy gram w piłkę”. Jest to szczególnie ważne w okresie dojrzewania, bo wówczas często jedynym źródłem poczucia własnej wartości jest akceptacja grupy rówieśniczej. Wiara we własne możliwości może zaprowadzić na sam szczyt, a jej brak powoduje utratę mnóstwa fantastycznych okazji do nauki, zabawy, poznania ciekawych ludzi.
WSKAZÓWKI, KTÓREMOŻEMY WYKORZYSTAĆ W PRACY Z WŁASNYM DZIECKIEM:
-Dostrzegaj sukcesy i starania dziecka. Omawiając jego pracę, najpierw podkreśl dobre strony, wskazując nad czym mogło by jeszcze popracować. Czasami powstrzymaj się
z oceną, zachęcaj do samooceny: „Nie jesteś zadowolony z efektów swojej pracy? Czy jest coś, co chciałbyś poprawić?”
-Okazuj życzliwe zainteresowanie sprawami szkolnymi dziecka. Zamiast wypytywać
i kontrolować, raczej słuchaj uważnie i okaż zrozumienie dla jego uczuć.
-Gdy dziecko popadanie w kłopoty pamiętaj, że przede wszystkim to on ma problem. Zamiast krytykować i oceniać –dodaj mu otuchy: „Matematyki można się nauczyć, wierzę, że ty to potrafisz” i zachęcaj je do wyciągnięcia własnych wniosków: „Jak myślisz, dlaczego Ci nie poszło na tym sprawdzianie? Z czym masz kłopot? Czego potrzebujesz, żeby sobie z tym poradzić?”
-Jeśli widzisz, że sprawy dziecka idą źle, nie wahaj się powiedzieć mu o tym, co cię martwi i czego od niego oczekujesz: „Dowiedziałam się, że ostatnio przychodzisz do szkoły nieprzygotowany. Oczekuję, że będziesz odrabiał prace domowe i przygotowywał się do zajęć. Jeżeli czegoś nie rozumiesz, chętnie Ci pomogę.”
Jeżeli dotychczas nadmiernie kontrolowałeś swoje dziecko –
oddaj mu odpowiedzialność za naukę. Możesz zawrzeć z nim kontrakt: „Od dzisiaj nie będę naganiała Cię do lekcji. Jesteś już dojrzały i wierzę, że sam potrafisz zaplanować sobie pracę. Zawsze możesz liczyć na moją pomoc, a raz w tygodniu chciałabym, żebyś zdawał mi relację jak sobie radzisz i z czym miałeś trudność.” Gdy dziecko o czymś zapomni, pozwól mu ponieść konsekwencje i zachęć do wyciągnięcia wniosków.
-Rozmawiaj z dzieckiem o jego zainteresowaniach, celach i planach na przyszłość. Zadawaj pytania, które skłaniają do zastanowienia się nad znaczeniem wykształcenia: -Interesuj się tym, co wydarzyło się w szkole, rozmawiaj o tym, czego dziecko się nauczyło.
-Wdrażaj dziecko do systematyczności, naucz dobrej organizacji pracy (odrabianie lekcji o tej samej porze) i zadbaj o odpowiednie miejsce do nauki (stały kącik do pracy).
-Pomagaj dziecku w odrabianiu lekcji i pokonywaniu trudności –nie oznacza to jednak, że masz wykonać zadanie za dziecko! Pomóż mu zrozumieć polecenie, zaplanujcie poszczególne etapy niezbędne do wykonania zadania, w razie potrzeby udziel wskazówek.
-Unikaj atmosfery napięcia, nie okazuj ciągłego niezadowolenia, lecz szukaj mocnych stron swojego dziecka i udzielaj mu wsparcia.
-Chwal –za osiągnięcia, a także za włożony wysiłek.
-Nie porównuj dziecka do rodzeństwa, kolegów, lecz do poprzedniego jego poziomu umiejętności –uświadamiasz mu w ten sposób postępy i motywujesz do dalszej pracy.
-W przypadku zniechęcenia dziecka lub doświadczenia przez nie porażki –nie zaprzeczaj jego uczuciom mówiąc, że nic się nie stało, lecz nazwij jego uczucia: „Widzę, że jest Ci bardzo smutno z tego powodu..., że jesteś rozczarowany..., że zadanie to sprawia Ci trudność”.Zachęć je do wymyślenia, jak można rozwiązać dany problem, zaproponuj własne pomysły i wspólnie zdecydujcie, które pomysły wydają się możliwe do zrealizowania. Kluczem do sukcesu jest miłość i akceptacja!!!Najważniejszą sprawą
w zakresie motywowania dzieci do nauki jest ich akceptacja przez rodziców, bez względu na to, co dziecko robi czy jak się zachowuje. Dziecko, które wyrasta w atmosferze akceptacji, poczuciu, że jest kochane i szanowane, łatwiej przyjmie nasz punkt widzenia. Dziecko, który nabierze wiary i pewności siebie, łatwiej pokona problemy i chętniej będzie stawiało czoła przeciwnościom.
BEZPIECZEŃSTWO DZIECKA W SIECI
DROGI RODZICU!
Uczysz dziecko, jak należy zachowywać się w piaskownicy, na placu zabaw, przy przechodzeniu przez jednię. Pamiętaj również o udzielaniu wyraźnych wskazówek, jak należy zachowywać się w Internecie.
Brak należytej ostrożności w sieci może być dla dziecka równie niebezpieczny, jak brak ostrożności w prawdziwym życiu.
Odkrywajcie wspólnie zasoby Internetu. Spróbujcie znaleźć strony, które zainteresują Wasze dzieci, a następnie zróbcie listę przyjaznych im stron
Naucz dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa w Internecie. Uczul je na niebezpieczeństwa związane z nawiązywaniem nowych znajomości w Internecie. Podkreśl, że nie można ufać osobom poznanym w sieci, ani też wierzyć we wszystko, co o sobie mówią.
Ostrzeż dziecko przed ludźmi, którzy chcą mu zrobić krzywdę. Rozmawiaj
o zagrożeniach czyhających w Internecie i sposobach ich unikania. Naucz swoje dziecko ostrożności przy podawaniu prywatnych danych – często dostęp do stron internetowych przeznaczonych dla najmłodszych wymaga ich wpisania.
Ważne jest, aby dziecko wiedziało, że podając takie informacje zawsze musi zapytać o zgodę swoich rodziców. Dziecko powinno zdawać sobie sprawę
z niebezpieczeństw, jakie może przynieść ujawnienie swoich danych osobowych. Ustal z nim, żeby nigdy nie podawało przypadkowym osobom swojego imienia, nazwiska, adresu czy numeru telefonu i nie przesyłało zdjęć.
Wiele dzieci używa Internetu do rozwijania swoich zainteresowań i rozszerzenia wiedzy. Mali internauci powinni być jednak świadomi, że nie wszystkie znalezione
w sieci informacje są wiarygodne. Naucz dziecko, że trzeba weryfikować znalezione w Internecie treści, korzystając z innych dostępnych źródeł (encyklopedie, książki, słowniki).
Bądź wyrozumiały dla swojego dziecka. Często zdarza się, że najmłodsi przypadkowo znajdują się na stronach adresowanych do dorosłych. Bywa, że
w obawie przed karą boją się do tego przyznać. Ważne jest, żeby dziecko Ci ufało
i mówiło o tego typu sytuacjach; by wiedziało, że zawsze, kiedy poczuje się niezręcznie, coś je zawstydzi lub przestraszy, może się do Ciebie zwrócić.
Pamiętaj, że dzieci często same obciążają się winą. Powiedz, jak ważne jest dla Ciebie to, by z Tobą rozmawiało. Doceń jego odwagę i zaufanie, jakim Cię obdarzyło. Powiedz swojemu dziecku, że zawsze może na Ciebie liczyć.
Zapoznaj dziecko z netykietą – zasadami dobrego zachowania w Internecie. Przypominaj mu o zasadach dobrego wychowania. W Internecie, podobnie jak
w każdej dziedzinie naszego życia obowiązują takie reguły: powinno się być miłym, używać odpowiedniego słownictwa itp.
Pamiętaj, że pozytywne strony Internetu przeważają nad jego negatywnymi stronami. Internet jest doskonałym źródłem wiedzy, jak również źródłem rozrywki.
Pozwól swojemu dziecku w świadomy i bezpieczny sposób w pełni korzystać
z oferowanego przez sieć bogactwa.
Mamo i tato chroń dziecko w sieci!
WAŻNE STRONY!!
www.dzieckowsieci.pl/
www.sieciaki.pl/best
http://www.zyjbezpiecznie.policja.pl/zb/dzieci-i-mlodziez/47358,Jak-chronic-dziecko-w-sieci.html
pedagog szkolny M.Muniowska
DZIEŃ KOLOROWEJ SKARPETKI!!!
DRODZY UCZNIOWIE!!!
Chiałabym Wam przypomnieć o zbliżającym się dniu 21 MARCA . To właśnie wtedy, obchodzimy Światowy Dzień Zespołu Downa.
Światowy Dzień Zespołu Downa to święto ustanowione w 2005 roku z inicjatywy Europejskiego Stowarzyszenia Zespołu Downa. Od 2012 roku patronat nad obchodami sprawuje Organizacja Narodów Zjednoczonych.
Data 21 marca nie jest przypadkowa. Jej amerykański zapis (3/21) symbolizuje trzeci chromosom (zamiast dwóch) w dwudziestej pierwszej parze, którego obecność stanowi główną przyczynę tej choroby. Z tego powodu zespół Downa przez specjalistów nazywany jest trisomią chromosomu 21.
Co roku organizatorzy przygotowują szereg wydarzeń mających na celu promowanie praw osób z Zespołem Downa do pełnego uczestniczenia w życiu społecznym.
Przyłączyć się do świętowania 21 marca można w bardzo różny sposób – zdalnie:
-śledząc profile akcji na Facebooku, Twitterze i YouTube;
W ten wyjątkowy dzień zachęcam do założenia skarpetek – najlepiej trzech (bo przecież w zespole Downa są 3 chromosomy w 21 parze) i w różnych, wesołych kolorach! Skarpetki mogą być w paski, w kropki, za kolano lub tuż przy kostce, mogą być z różnych, niepasujących do siebie par.
Jeśli jednak skarpetki to dla Was za mało – załóżcie kolorowe ubrania. Kolory przewodnie ŚDZD to granatowy i czerwony.
Warto śledzić na bieżąco, co dzieje się 21 marca – informacje podawane są zarówno na oficjalnej stronie Światowego Dnia Zespołu Downa, jak i w mediach społecznościowych.
Strona Światowego Dnia Zespołu Downa
Strona Down Syndrome International
ZACHĘCAM WAS KOCHANI DO PRZESYŁANIA WASZYCH ZDJĘĆ Z KOLOROWYMI SKARPETKAMI jakie założyiście w tym dniu na adres Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. . Fotorelację opublikujemy na naszej stronie.
Pozdrawiam Was ciepło!
Pedagog szkolny M.Muniowska
K O M U N I K A T
W związku z zagrożeniem występowania koronawirusa SARS-Cov-2 wywołującego chorobę COVID-19 od dnia 16 marca pedagog szkolny będzie udzielał porad i wsparcia dla potrzebujących dzieci i dorosłych w formie mailowej w wyznaczonych dniach:
wtorek - 10.00 – 12.00
środa - 10.00 – 12.00
czwartek - 10.00 – 12.00
